پزشکیان: همه اساتیدی که اخراج کردند را بازگردانید

مسعود پزشکیان رئیس‌جمهور صبح امروز در آیین تودیع و معارفه وزرای سابق و جدید علوم، تحقیقات و فناوری بیان کرد: حیات انسان به علم است؛ حیات علم نیز به عمل است و باید به دانسته‌های خود عمل کنیم.

وی افزود: جامعه‌ای که با علم ارتباط زیادی دارد، به مشکل بر نمی‌خورد؛ ما باید نگاه‌مان را درست کنیم. اگر بدانیم به‌خاطر علم به دنیا آمده‌ایم و باید با مهارت برای خدا کار کنیم، وضعیت امروز را نداشتیم. باید قدر بزرگان خود را بدانیم.

رئیس‌جمهور گفت: ما دانشگاه‌های زیادی در کشور داریم ولی به نسبت این تعداد، می‌توانیم فضای کار را هم برای فارغ‌التحصیلان فراهم کنیم؟ باید انسان‌هایی تربیت کنیم که به درد جامعه بخورند. علمی که عمل نداشته باشد و برای جامعه باور ایجاد نکند، به چه دردی می‌خورد؟ 

پزشکیان عنوان کرد: چند درصد از نخبگان ما در کشور می‌مانند؟ این چه نوع تربیتی بوده که این عزیزان به سایر کشورها می‌روند؟ چون آموزش ما از ابتدا مشکل دارد. آموزش ما باید برای توانمندسازی باشد. باید بتوانیم روش حل مساله را به عزیزان‌مان آموزش دهیم و آنان را توانمند کنیم.

وی اظهار داشت: حل مشکل کشور توسط دانشمندان و اهالی علم انجام می‌شود ولی این نکته مهم است که باید این نخبگان را طوری تربیت کنیم که علم‌شان را برای حل مسائل کشور بکار بگیرند. هیچ مشکلی وجود ندارد که راه‌هل علمی نداشته باشد، مشکل ما این است که یا آن راه را نمی‌دانیم، یا علمش را ندانیم یا اینکه نمی‌خواهیم آن مساله را حل کنیم.

رئیس جمهور اظهار داشت: من به وزرای بهداشت و آموزش و پرورش گفته ام؛ اساتیدی که به هر طریقی دانشگاه لغو قرارداد کرده یا اخراج کرده را بازنگری کنند و دانشجویان را برگردانند. دانشجو که اعتراض دارد، همه باید جواب او را بدهند، یا حرف او حق است که باید اطاعت کنم یا اینکه اشتباه می‌کند که هدایتش می‌کنیم. دانشجو نمی‌تواند آدم بدی باشد؛ دانشجو کسی است که فردای کشور ماست و باید بتواند سؤال کند.

پزشکیان گفت: کرسی‌های آزاداندیشی که رهبر انقلاب به آن تأکید دارند به این معنی است که بتوانیم آزادانه حرف بزنیم و طرف مقابل اگر منطق دارد، جواب بدهد و اگر منطق ندارد، منطق من را بپذیرد. می‌شود دانشجو را هدایت و توجیه کرد و اگر حق با اوست، این من هستم که باید خودم را اصلاح کنم نه‌اینکه او را کنار بزنم.

وی عنوان کرد: یکی از مشکلات این است که تصور می‌کنیم مثلاً چون پزشک و در رشته خودم نخبه هستم، یعنی در همه چیز می‌توانم نظر بدهم؛ در حالی که باید این را بدانم که کجا می‌توانم نظر قاطع بدانم و کجا باید از کارشناسان استفاده کنم. می‌گویند جامعه به من امید بسته و ما به دانشگاه و دانشگاهیان دل‌بسته‌ایم. اگر دانشگاه و دانشمندان و کسانی که می‌توانند برای ما کاری کنند؛ وحدت و انسجام در حرف حق دعوا ندارد؛ هر حرف حقی که شواهد محکم داشته باشد، می‌پذیرم و به آن عمل خواهم کرد.

منابع: